Na początku XX wieku Polska znajdowała się pod panowaniem trzech zaborczych mocarstw: Rosji, Niemiec i Austro-Węgier. Naród polski, pozbawiony własnego państwa od 1795 roku, wciąż dążył do odzyskania niepodległości. Wybuch I wojny światowej w 1914 roku otworzył przed Polakami nowe możliwości, choć wiązał się także z ogromnymi trudnościami.
Podczas wojny Polacy byli zmuszeni walczyć w armiach zaborców. Ponad milion Polaków służyło w wojskach rosyjskich, niemieckich i austro-węgierskich. Walczyli często na różnych frontach, nierzadko przeciwko sobie. Sytuacja ta była niezwykle trudna, lecz Polacy nie zapominali o marzeniach o wolności.
W miarę jak wojna się przedłużała, Polacy zaczęli organizować własne formacje wojskowe. Najważniejsze z nich to Legiony Polskie, utworzone w sierpniu 1914 roku z inicjatywy Józefa Piłsudskiego. Legiony te walczyły po stronie Austro-Węgier, a ich celem było stworzenie zalążka przyszłej armii polskiej. Piłsudski liczył na to, że poprzez wspieranie Austro-Węgier zdoła uzyskać zgodę na utworzenie niepodległego państwa polskiego.
W 1916 roku, chcąc zmusić państwa centralne do konkretnych działań na rzecz sprawy polskiej, Piłsudski odszedł z Legionów. W 1917 roku doszło do tzw. kryzysu przysięgowego. Od legionistów zażądano złożenia przysięgi na dochowanie sojuszu z państwami centralnymi do końca wojny. Większość żołnierzy odmówiła, a co za tym idzie Legiony zostały rozwiązane, a ich żołnierze albo wcielani do armii austro-węgierskiej, albo internowani. Sam Piłsudski został natomiast uwięziony w Niemczech w twierdzy w Magdeburgu.
Na ziemiach okupowanych przez Niemcy i Austro-Węgry utworzono w październiku 1917 roku Radę Regencyjną, mającą zarządzać sprawami polskimi do czasu odzyskania niepodległości. We Francji działał Komitet Narodowy Polski na czele z Romanem Dmowskim, który reprezentował interesy Polski wśród aliantów. Dmowski wierzył, że przyszłość Polski leży w sojuszu z Rosją i resztą państw ententy, a nie z państwami centralnymi.
W miarę jak wojna zbliżała się do końca, sytuacja polityczna zmieniała się na korzyść Polaków. Rewolucja październikowa w Rosji, rewolucja w Niemczech i rozpad Austro-Węgier stworzyły dogodne warunki do ogłoszenia niepodległości. 11 listopada 1918 roku Rada Regencyjna przekazała Józefowi Piłsudskiemu władzę wojskową, a trzy dni później, także pełnię władzy cywilnej. Dzień ten uznawany jest za datę odzyskania przez Polskę niepodległości po 123 latach zaborów.
Odzyskanie niepodległości nie oznaczało końca problemów. Polska musiała stawić czoła wielu wyzwaniom, takim jak ustalenie granic, integracja ziem trzech zaborów oraz odbudowa kraju zniszczonego przez wojnę. Konflikty z sąsiadami, zwłaszcza z Ukrainą i Litwą, oraz wojna polsko-bolszewicka (1919-1921) były kolejnymi trudnymi etapami w budowaniu nowego państwa.
I wojna światowa była dla Polaków okresem ogromnych wyzwań, ale także nadziei i determinacji. Dzięki wysiłkom wielu pokoleń patriotów oraz korzystnej sytuacji międzynarodowej Polska zdołała odzyskać niepodległość. Proces ten był skomplikowany i pełen przeciwności, jednak ostatecznie zakończył się sukcesem, który ukształtował przyszłość narodu polskiego.
