Legenda majora Henryka Sucharskiego narodziła się w Gdańsku podczas 7 dni obrony Westerplatte we wrześniu 1939 roku. Henryk Sucharski został awansowany na majora w 1938 roku tuż przed rozpoczęciem II wojny światowej.
Urodził się 12 listopada 1898 roku w Gręboszowie, a zmarł 30 sierpnia 1946 roku w Neapolu. W 1933 roku, a dokładnie 7 lutego Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił jego prośbę o przyznanie Medalu Niepodległości. Henryk Sucharski służył Polsce w latach 1917- 1946, aż do swojej śmierci. W 1917 r. został wcielony do wojska austro-węgierskiego. Walczył na froncie litewsko-białoruskim w wojnie polsko-bolszewickiej, gdzie dowodził kampanią w batalionie szturmowym 6. dywizji piechoty. Za zasługi w boju odznaczono go Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych.
Przez lata major Sucharski był pośmiertnie honorowany jako dowódca bohaterskiej obrony Westerplatte. Polacy, ale także Niemcy docenili bohatera obrony Westerplatte, gdyż odznaczyli go zasłużonymi orderami.
Zob. więcej: Drzycimski Andrzej, Major Henryk Sucharski, Wrocław 1990.
