W XIX wieku, szczególnie w drugiej połowie, znacznie wyróżniała się polityka kolonializmu. Był to podbój i podporządkowanie słabiej rozwiniętych obszarów przez mocarstwa europejskie.
Głównymi przyczynami były zmiany, które przypadły w tym czasie. W bardzo szybkim tempie rozwijał się przemysł, który potrzebował surowców oraz rynków zbytu. W Europie odnotowano także przyrost naturalny, co skutkowało poszukiwaniem obszarów, gdzie Europejczycy mogliby zamieszkać. Pod względem religii misjonarze chrześcijańscy zaczęli podróżować do najdalszych zakątków świata i zakładać tam placówki misyjne. Protestanci zaś zaczęli rywalizować z katolikami.
Mówiono też, że Europa oraz Stany Zjednoczone, jako najbardziej rozwinięte obszary na kuli ziemskiej, powinny przekazać osiągnięcia techniki, sztuki, a przede wszystkim medycyny, ludności Afryki.
Warto zaznaczyć, że jedną z ważniejszych przyczyn kolonizacji Afryki była chęć zwalczania niewolnictwa, które nadal występowało na tych obszarach. Dodatkowo na arenie międzynarodowej posiadanie kolonii było wyznacznikiem mocarstwowości – państwo, które chciało mieć taki status, starało się zdobyć jak największe tereny.
KONFERENCJA BERLIŃSKA -1884/1885
Batalia o kolonie w Afryce zaczęła postępować w latach osiemdziesiątych XIX wieku. W Berlinie na przełomie 1884 i 1885 r. została zwołana międzynarodowa konferencja, na której zostały wytoczone granice między afrykańskimi koloniami państw europejskich. Znaczne udziały w spotkaniu miały: Niemcy, Francja, Wielka Brytania oraz Belgia. Niestety, rdzenna ludność zamieszkująca dane tereny nie mogła się sprzeciwić.
WIELKA BRYTANIA NAJWIĘKSZYM IMPERIUM KOLONIALNYM
W XIX w. Wielka Brytania stała się największym kolonizatorem. Do państwa należało ponad 40% powierzchni kuli ziemskiej. Najważniejszą brytyjską posiadłością zostały Indie, nazywane też PERŁĄ KORONY BRYTYJSKIEJ. W Azji, poza Indiami, królestwo miało pod pieczą m.in. Cejlon, Malezję i Birmę oraz miało duży wpływ w rejonach Zatoki Perskiej. Natomiast na południowej półkuli szczyciło się posiadaniem Australii i Nowej Zelandii. Na kontynencie amerykańskim rządziła zaś w Kanadzie, Jamajce, na Falklandach oraz Hondurasie Brytyjskim i Gujanie.
Największą uwagę Brytyjczyków przyciągnął Egipt, w którym w 1869 r. oddano do użytku Kanał Sueski. W tamtym okresie dawne państwo faraonów walczyło z zadłużeniami, dlatego też Wielka Brytania postanowiła wykupić akcję kanału. W 1882 r. Brytyjczycy zajęli cały Egipt, chociaż formalnie nadal był on pod tureckim panowaniem, Brytyjczycy postanowili umieścić tam swoje wojsko oraz stwierdzono, że zarządcą Egiptu powinien zostać brytyjski konsul generalny.
Poza Egiptem opanowali również Nigerię, dzisiejszą Kenię i Ugandę. W 1910 r. z kilku kolonii utworzono Związek Południowej Afryki.
INNE PAŃSTWA EUROPEJSKIE A KOLONIZACJA
Drugim co do wielkości kolonizatorem była Francja. Zaczęła ona od podboju Algierii w 1830 r. W ciągu kilkudziesięciu lat poszerzyła swoje terytorium o Tunezję, Maroko oraz Madagaskar.
Niemcy zaś opanowali Tanganikę – Niemiecka Afryka Wschodnia, Kamerun, Namibię – Niemiecką Afrykę Południowo-Zachodnią i Togo.
Kongo zdobyła o 76 razy mniejsza Belgia.
JAK RZĄDZONO W MIEJSCACH SKOLONIZOWANYCH?
W koloniach francuskich ludność była w 100% podporządkowana rządom metropolii – władzę administracyjną sprawowali tam francuscy urzędnicy przysłani z Europy. Narzucali miejscowym język, kulturę oraz obyczaje.
Wielka Brytania zaś stała się protektoratem skolonizowanych terenów. Szanowali cywili, pozwalając zachować ich prawa i obyczaje, nie narzucali języka ani kultury europejskiej. Wodzowie plemion posiadali władzę sądowniczą i zbierali podatki, otrzymując za to wynagrodzenie. Wiele plemion przez przedstawione powyżej działania uważała się za członków imperium brytyjskiego i była z tego dumna.
Kolonializm do dzisiaj uznaje się za zjawisko negatywne. Wielu ludzi straciło wolność, zdobywcy kierowani rasistowskimi przekonaniami, zwracali się do cywilów z okrucieństwem. Normalne było stosowanie kar cielesnych.
Granice, które zostały wyznaczone w 1885 r. Istnieją do dzisiaj i są przyczyną wielu konfliktów etnicznych oraz wojen domowych.
Z pozytywnych skutków kolonializmu możemy zauważyć pewną modernizację gospodarki Afryki. Zlikwidowano niewolnictwo oraz zmniejszyła się ilość zachorowań na choroby tropikalne dzięki europejskiej medycynie. Zaczęto zakładać szkoły, budować drogi, koleje i porty.
